Na 16 jaar lang in de kinder- en jeugdpsychiatrie gewerkt te hebben, heb ik nu, eind september 2019, afscheid genomen. Afscheid, omdat ik verder wil gaan op een pad om mijn hart volledig te
gaan volgen en meer te gaan werken in mijn eigen praktijk voor lichaamsgerichte
psychotherapie: Praktijk De wijze uil.
Zoveel geleerd…
Ik herinner me nog goed, hoe het was, toen
ik net was begonnen. Mijn collega’s en ik zaten in een kantoorruimte van een nieuwe,
frisse instelling, en wat waren we blij toen de eerste aanmeldingen van
cliënten binnen kwamen! Vlak daarna liep het storm, en wervelden we door, deden
we heel veel ervaring op, zagen we een hele hoop tranen en merkten we ook dat
we vast liepen in sommige trajecten.
Als je vastloopt door trauma’s…
Er kwamen een hele hoop kinderen, jongeren
en volwassenen op mijn pad, die vastliepen door trauma’s. Trauma’s, die hun
belemmerden in hun dagelijks functioneren en die het voor de moeders en vaders moeilijk maakten om er volledig voor hun
kinderen te kunnen zijn. Wat deed dat met mij, die bevlogen, hulpvaardige
hulpverlener? Ik merkte dat ik met mijn behandeling thuis niet verder kwam. Als
je getergd wordt door trauma’s, lukt het niet goed om veranderingen aan te
brengen. Mijn frustratie groeide hierdoor, en ook steeds sterker de wens om al
deze prachtige, mensen met een grote of kleine geschiedenis aan trauma’s
effectief te kunnen helpen.
Een nieuwe weg…
In 2017 heb ik besloten om een nieuwe weg
in te slaan en de opleiding lichaamsgerichte traumacoaching te gaan volgen bij
het Atma instituut. Inmiddels ben ik bijna klaar met de vervolgopleiding
Traumatherapie, ook bij het Atma instituut. Lichaamsgerichte coaching en
therapie is iets, wat in de reguliere psychiatrie nog geen plek heeft gekregen,
maar wat ging er toch een wereld voor me open. Het was alsof ik een hele nieuwe
taal leerde, een taal, die ergens veel beter paste bij mij dan de taal van het
cognitieve, waar ik mee vastliep. Blij verrast merkte ik snel dat er heel veel
mensen om me heen hierin geïnteresseerd waren. Ik kreeg steeds vaker de vraag
of ik mensen kon helpen, terwijl ik nog niet eens een eigen praktijk had. Toen
ik op klap op de vuurpijl een praktijkruimte aangeboden kreeg in het prachtige
Gezondheidscentrum De Hoef, was het duidelijk voor mij: als ik daar nu niets
mee doe, ben ik blind en doof.
De geboorte van de wijze uil…
Op 1 oktober 2018 was het dat ik mijn praktijk officieel heb ingeschreven
bij de Kamer van Koophandel. Hoe ik aan de naam van de wijze uil kom? Die naam
was al bij mij.. al vele jaren lang. En nu is hij tot uiting gekomen in de naam
van mijn praktijk. De uil, het wijze dier, dat naar binnen kijkt en ziet, wat
daar verborgen ligt. De uil, die transformatieprocessen op gang brengt.. en als
ik om me heen keek, zag ik dat mijn hele huis vol uilen stond. Uilen, die ik
eerst van mijn lieve ouders heb gekregen en daarna ook steeds vaker van
vriendinnen. Dat kan toch geen toeval zijn!
(Bijna) Een jaar later…
Nu, bijna een jaar later, is het zover. Ik heb zoveel lieve, wijze, dappere cliënten in mijn eigen praktijk mogen helpen en doe dat nog, dat ik besloten heb om nu volledig mijn hart te gaan volgen en uit de kinder- en jeugdpsychiatrie te stappen. Werk, dat ik nog steeds waardeer en waardoor ik ontzettend veel geleerd heb. Alle ervaringen en herinneringen neem ik nu mee en koester ik. En alle lieve collega’s hoop ik ook nu en in de toekomst nog te blijven zien. Maar mijn weg wordt die van mijn eigen praktijk, waar ik nog veel meer prachtige mensen hoop te kunnen begeleiden op een weg uit de tunnel naar het licht.
Dualiteit geeft vreugde…
Wat mij naast het behandelen van mijn eigen cliënten ook ontzettend veel vreugde en energie geeft, is het coachen van hulpverleners, die.. tadaa.. in de jeugdzorg en met volwassenen met psychische problemen werken. Hier komt mijn passie om leraar te worden, die ik altijd ergens in me had, weer tot bloei. Ik heb zelfs de Pabo een half jaar lang gevolgd, heel lang geleden, maar toen raakte ik daarbij juist weer geïnteresseerd in de “bijzondere gevallen”. Het cirkeltje is weer rond, zo voelt het. Ik kan lieve, krachtige en enthousiaste hulpverleners helpen om mijn kennis te delen én hun helpen om sterk te blijven in hun werk. De kracht, die voort komt door te voelen, wat er in ons lijf gebeurd, stil te staan bij deze gevoelens en om deze niet weg te drukken, is bijna magisch. Kracht, die versterkt wordt door te beseffen, waardoor wij allemaal getriggerd kunnen raken door opmerkingen, een blik of een houding van een cliënt en hoe we ons zelf weer kunnen reguleren. En als dat allemaal niet helpt, dan ga ik veder in individuele werkbegeleidingssessies en gaan we naar de bron van deze gevoelens en triggers.
Opgeslagen herinneringen…
In zo’n sessie komt altijd naar boven dat alles, wat ons in het hier en nu triggert, te maken heeft met herinneringen, die we in ons lijf hebben opgeslagen. Ook onze eigen hechtingsverhalen. Onze eigen teleurstellingen en angsten, ons verdriet en pijn, hoe goed onze ouders het ook bedoeld hebben. Alleen als je die onder ogen durft te zien, kun je verder. Verder in je werk met mensen, die heel veel op hun bord hebben gekregen en hierdoor vaak wantrouwend en angstig zijn. Mensen, die hulpverleners vaak ook onbewust afstoten of juist willen opslurpen door (te) veel van hen te vragen.
Dankbaar…
Ik hou van mijn werk. Mijn werk is mijn passie omdat ik zie, wat voor mooie transformatie processen mensen ondergaan. En ook omdat ik zie hoe andere hulpverleners steeds sterker worden en beter voor zichzelf kunnen opkomen. En nu, op het moment, dat ik deze blog ga afsluiten, voel ik alleen maar dankbaarheid in me. Laten er nog veel meer mooie momenten volgen…